Het allerlaatste blog van Biking 4 Countries 4 KiKa.....

Tja, met toch wel een wat weemoedig gevoel zit ik hier met koude vingers achter het toetsenbord van ons Appeltje. Als ik naar rechts kijken, zie ik door het raam een sombere, vochtige lucht. Daar word ik nou niet direct blijer van. Tel daarbij op dat ik, ondanks het feit dat ik best een beetje kan hardlopen, ingehaald ben door een zwaar verkoudheidsvirus die maar al te graag wil evalueren tot een heuse griep, en dan voel je je, zoals ik nu. Snap je?

Maar, nee, MAAR: hoe blij, hoe trots, hoe gelukkig, hoe dankbaar mag ik zijn dat ik in de gelegenheid ben geweest en ben gesteld dat ik in juli die prachtige tocht mocht maken!
En hoe ongelooflijk trots ben ik ook op al die mensen die op wat voor manier dan ook hebben bijgedragen om deze tocht maar vooral ook de sponsoring voor KiKa tot zo'n grandioos succes te maken. Want dat is het geworden lieve mensen, een heel groot succes:

10.000,- euro!!

Vanmorgen om tien uur mocht ik de cheque overhandigen aan Annemie Palmen, de KiKa berenverkoopster in Schinnen. Daarmee is biking4countries4kika officieel afgelopen.

Het is al ruim twee maanden geleden dat ik het blog in Pfunds schreef. Onze laatste overnachting van een heerlijke vakantie.
Waarschijnlijk zijn jullie nieuwsgierig of ik na de vakantie nog veel gefietst heb (of misschien ben je dat helemaal niet, dan kun je twee dingen doen: doorlezen of het volgende stukje overslaan.....).

Ik heb nog best wat gefietst: alleen door het mooie Limburg, maar ook samen met vriendinnen. We hebben samen de Classic gefietst. En het is heerlijk om op de fiets te zitten. Aan de ene kant mis ik wat, aan de andere kant kan ik op de fiets nog nagenieten van de vele kilometertjes naar Assisi.
Want dat het een toptijd was, zoveel is wel zeker: veel zon, goede conditie van zowel mijzelf als van mijn fiets, hele mooie omgeving, niet ziek geweest, alleen maar aardige mensen: geweldige herinneringen dus. Een afsluiting van een moeilijke periode, een afsluiting die niet mooier had kunnen zijn!

In eerdere blogs heb ik geschreven over Britt, haar ouders en broertje Kas. Britt knokt zich door de behandelingen heen. Er zijn lichtpuntjes, maar de weg is lang. Dus blijf aan haar, haar famille maar ook aan al die andere zieke kinderen denken, op welke manier dan ook.
Tijdens het fietsen zijn er naast de vele mooie momenten ook wat moeilijke momenten geweest. En dan dacht ik vaak aan Britt. Zij kan en mag ook niet opgeven, zij blijft maar doorgaan, samen met haar lieve en strijdbare ouders en broertje. Dat gaf mij de extra motivatie om te blijven zitten en te blijven draaien. Opgeven is voor hen geen optie, dat was het voor mij dus ook niet.

En nu? Dat is een vraag die ik ook geregeld krijg. Het voelt best wel wat leeg nu, zeker vandaag. Nu heb ik het moeten afsluiten, want dat hield ik onbewust (of misschien wel bewust) toch een beetje tegen. Ik ben bijvoorbeeld al weken bezig met het maken van een fotoboek. Voor de meeste mensen is dat een afsluiting van een vakantie o.i.d. Voor mij een vorm van afsluiten van mijn fietstocht, en ergens wil ik dat nog niet. Maar nu moet het dan toch maar gebeuren. Na dit blog druk ik op de knop en zullen de foto's besteld worden.
Dit is een grote actie geworden met dito resultaat. Het zal niet de laatste zijn, maar deze actie zal altijd een hele speciale blijven om meerdere redenen. En zal altijd een warm gevoel geven, een brede lach op mijn gezicht toveren!

Voor de leuk heb ik nog wat gegevens op een rijtje gezet.

Ik heb in 11,5 dag 1438 km. gefietst. Dat is een gemiddelde van 125 km. per dag.
Gemiddelde snelheid rond de 20 km/h.
Per dag heb ik gemiddeld drie bidons water gedronken. Dat is in totaal 23 l. water uit mijn bidons. Daarnaast heb ik ook onderweg wel eens uit een beekje geslurpt of een kraan in een dorpje.
Per dag heb ik zo'n 2 l. pap gegeten. Dat komt neer op ruim 22 l. pap.
Elke dag twee sportgels (zo'n aluminium zakje dat je leeg drinkt, slurpt, sabbelt), samen is dat dus 23 sportgelletjes.
In totaal vier pakken crackers.
Per dag twee eieren, dus 23 in totaal.
11 Flesjes cola, 11 zakjes zoute pinda's, 11 (of ietsjes meer) espresso's, 11 repen pure chocolade, stuk of vijf sinaasappels, stuk of vijf grapefruits (als gezonde tegenhanger).
Per dag drie Ibuprofen, de eerste en laatste dag één (zadelpijn hè, best wel hele erge zadelpijn....), dat maakt samen 29 stuks. Poeh, dat klinkt wel heftig.....
Tien overnachtingen, waarvan één in een jeugdhostel, twee maal gasthof, twee maal pension, eenmaal zimmer frei, en vijf keer in een hotel (van twee tot vier sterren).
Twee maal door eigen schuld verkeerd gereden. Nu durf ik dat wel op te biechten: vanuit Sigmaringen ben ik zelfs de route terug gaan fietsen, dus het laatste stuk van de route van de vorige dag. Het duurde even voor ik het door had! Toen ik vervolgens wél de goede kant op fietste, bleek vanwege het feestweekend de halve stad (en dus MIJN route) afgesloten.
Een stuk of wat wegomleggingen. Ik weet niet meer precies hoeveel, maar per definitie té veel!
Zo'n tweehonderd foto's gemaakt. Dus minimaal tweehonderd keer mijn telefoon uit mijn achterzak van mijn fietsshirtje gegrabbeld. En dus zeker vierhonderd keer uit en in de kliks van mijn pedalen gegaan. Wie zich mijn eerste ervaringen met mijn klikpedalen nog herinnert, weet dat het destijds een hele klus was om het aan te leren. Gelukkig ging het deze tocht bijna, nou eigenlijk helemaal, goed. Eenmaal dreigde het fout te gaan toen er onverwachts een jong poesje overstak. Je reflex is dan: stoppen, dus voeten van de pedalen. Maar dat gaat niet hè, voeten even optillen. Maar het liep gelukkig goed af. Voor zowel de poes als voor mijzelf.
Veel vaker natuurlijk dan vierhonderd keer in en uit de kliks. Geen idee hoe vaak, maar héééél vaak.
Drie routeboekjes 'doorgewerkt',  een bladzijde of 210.
Elf blogs geschreven, wat vaker wat op Facebook gezet, geappt en gemaild. Soms getelefoneerd.
Geklommen en gedaald: ook heel veel kilometers. Maar mooie kilometers, zeker de passen!
26 Km. met de boot over de Bodensee. Was best aangenaam, vooral voor het zitvlak!
Toch wel wat tranen: bij het onverwachte bezoek van Rob-Jan en Nils, en in Assisi. Maar niet veel hoor.....
Twee maal de ketting schoongemaakt en geolied.
Nul keer de banden opgepompt, nul keer de ketting eraf, nul keer pech, nul keer spierpijn, nul keer ziek geweest.
Twee maal een kaarsje aangestoken (de kerkjes waren meestal op slot!).
Een paar keer leuke en mooie gesprekken gehad over mijn fietstocht en bijbehorend doel.
Twee maal samen gefietst. eenmaal met een Nederlands stel, eenmaal met een Zwitsers echtpaar.

And last but not least! Ontelbaar veel momenten genoten!!!!


Het is weer een heel verhaal geworden. Ongetwijfeld ben ik wat vergeten. Maar dat weet ik dan alleen, jullie dus niet en dus hebben jullie daar geen last van......

Lieve mensen, nog één maal:
Ongelooflijk bedankt voor jullie enthousiasme, jullie steun in welke vorm dan ook, dat jullie het blog hebben gelezen, dat jullie anderen geënthousiasmeerd hebben om KiKa te steunen.
Het was geweldig!

Veel liefs, Gonne

Ciclo di Assisi

Carpe Diem

Fotootjes van alles en nog wat......

Wederom in Pfunds!

Na 18 dagen (6 dagen Ciclo di Assisi en 12 dagen heerlijk uitrusten) blog ik weer vanuit Pfunds! De plek na de Arlbergpas en een boel kilometers, en de plek voor de Reschenpas. Die noemde ik toen in mijn blog  onnozel 'het kleine broertje van de Arlbergpas', al heel snel erna wist ik beter. Was best wel een groot broertje..... Maar vandaag heb ik hem niet hoeven fietsen. Ik zat comfortabel naast chauffeur Nils met mijn fiets fijn achterop de auto te genieten van de route. Ik wist natuurlijk al lang dat die mooi was, maar tjongejonge, hij is echt mooi!! Vanuit de rijdende auto heb ik nog wat plaatjes geschoten  die jullie, als alles goed gaat, ook kunnen bewonderen.
Dat we vandaag naar Pfunds zouden rijden was gepland. Eigenlijk was het de bedoeling dat we een overnachting zouden hebben in Schone (Umlaut!) Aussicht maar die zaten vol. We mochten naar het Posthotel. Hoort bij elkaar, daar wel twee kamers vrij, zelfde prijs, zelfde soort kamers want we zouden in het oude deel komen. Inderdaad: zouden! We zitten hier gewoon hyperdepiep modern, luxe, met zwembad! Vraagt bijna om een nachtje  langer,maar helaas: chauffeur Nils verlangt naar zijn grote zus....of was het toch naar zijn eigen bed?! Ik ben het even kwijt....
Vanmorgen zijn we om half vijf vertrokken uit Morano, toch wel met een beetje boel pijn in ons hart. Het is daar zo mooi, zo rustig, zo heerlijk.....
Half vijf is mooi op tijd, zo zouden we de files voorblijven. Dat is deels gelukt. T/m Bologna ging het voorspoedig, daarna werden de Italianen wakker en die trokken en masse via de snelweg richting Verona, Trento, Rovereto.....juist op onze route. Dus de snelweg af, de Ss12 op die, hoe leuk, vlak langs mijn fietsroute loopt. Ik vond het heeeeel erg leuk, Rob-Jan vond het heeeeel erg leuk, de achterbankgeneratie wat minder.....maar een koude cola en een Apfelstrudel maakt veel goed. En als je dan ook nog een pas mag rijden als 19-jarige, dan komt het allemaal goed. Tja, en Lotte dan vragen jullie je af? Uhm......uhm.......weet niet eigenlijk. Zal haar straks eens vragen. Nu ligt ze met Rob-Jan in het zwembad.
Rob-Jan kwam trouwens op het lumineuze idee om samen te gaan fietsen hier, een pasje of zo, totdat hij de airconditioned auto uitstapte, was het idee toch een stuk minder lumineus. Ter compensatie fan we morgenochtend hardlopen. Richting het 'mooie uitzicht', stukje van de route en weer terug. Ook leuk!
Op een apart blog zal ik, zoals  jullie inmiddels gewend zijn, wat foto's posten. Van onderweg maar ook nog wat van onze vakantie.
Morgen rijden we via de Arlbergpas naar huis en dus zal het volgende blog vanuit thuis geschreven worden. Op een normale PC, en niet deze eigenwijze iPad mini.....

De KiKa stand is weer iets dichterbij de 9200,- gekomen! Er komt dus nog steeds geld binnen. In Assisi kreeg ik nog sponsorgeld voor KiKa van de Anglicaanse kerk daar en van twee kerkgangers zelf! En er zijn zelfs mensen die ik niet een twee drie herken of misschien zelfs helemaal niet ken die geld gestort hebben. Prachtig natuurlijk, wie weet wat het eindbedrag nog gaat worden!! Wel jammer dat ik deze mensen niet persoonlijk kan bedanken, dus mocht u een van hen zijn, dan mag u mij even een mailtje sturen: gonnevenhuizen@gmail.com

En dan heel belangrijk en goed nieuws: na bijna drie maanden is de kleine, dappere Britt samen met haar ouders en broertje Kas thuis. Dat zal  niet lang zijn want ze wordt binnenkort weer in het ziekenhuis verwacht. Maar dat ze nu samen thuis zijn, als gezin, is natuurlijk een enorme opsteker!!!

Lieve mensen, dit was mijn laatste blog vanuit het buitenland. Thuis zal ik er nog een paar schrijven maar het eind komt in zicht. Ik heb erg genoten van het schrijven van deze blogs. Ik kon mijn ei kwijt, en een hoop onzin, jullie bleven op de hoogte. Nog een paar te gaan......tot gauw!!

Ciclo di Assisi

Fotootjes van een ontspannen vakantie......

Uitrusten en genieten in Umbrië

Het wordt wel weer eens tijd voor een blogje. Aangezien wifi niet altijd voor handen is komt 't nu pas.
De afgelopen week is heerlijk geweest: lekker warm, stilte, prachtig appartement, veel gezelligheid, nagenieten van en vertellen over mijn fietstocht, en af en toe nog wat bewegen. Want na twaalf dagen  zo'n negen uur per dag op de fiets is inbeelding blijven wel een must. Maar dat is in deze omgeving niet bepaald een straf.
Vanwege de warmte plukken we elke dag de dag: om zeven uur hebben we onze loopkleding aan, water bij ons en rijden we met de auto de eerste twee kilometer naar beneden. Vorig jaar hebben we dat vaker gelopen maar starten met een twee kilometer lange afdaling klinkt ideaal, hellingen van zeker 10% zijn een straf voor spieren en gewrichten wakker moeten worden. Dus parkeren we de auto naast het plaatselijke bakkertje annex supermarktJE en lopen we in een tempootje variërend van tien tot dertien (auto weer in het zicht) km per uur een afstand van 6,5 tot 7,5 km. Prima begin van de dag en inspannend genoeg. De warmte en luchtvochtigheid laat ons zweten alsof we een halve marathon hebben afgelegd. Gister hebben we het wat anders gedaan. Rob-Jan op mijn fiets, ik in mijn loopschoenen wel meteen de afdaling genomen en gefietst (lees:gerold want voornamelijk bergaf) en gelopen naar 'ons' barretje in Gualdo Tadino. Twaalf kilometer heen vooral naar beneden en dus niet al te zwaar voor mij, al zeggen mijn bovenbeenspieren nu wat anders.
Bij het barretje 'n espresso, what else? Toen de rollen omgedraaid. Rob-Jan had de eer om naar boven te lopen, ik de eer om met verzuurde benen naar boven te fietsen. Nice........
Afgelopen zaterdag hebben we de Monto Cucco opgefietst. Erg mooi, erg steil! Ruim een uur naar boven, acht kilometer klimmen met heel veel 10%, en in twaalf minuten weer naar beneden.....toch wel een beetje jammer! Bij het afdalen hoor ik trouwens mijn remmen. De blokjes hebben behoorlijke verduren gehad en zijn dringend aan vervanging toe. En daar moet ik niet te lang mee wachten anders gaan mijn schijven er ook nog aan.
En verder doen we heeeeeel weinig: lezen, kaarten, zwemmen, slapen, dutten, siësta houden, uitrusten.......heerlijk!
We hebben Perugia bezocht, vooral de winkeltjes ;-), zijn naar Lago di Trassimeno geweest naar Erik en de kinderen, zijn naar Spello geweest en gaan morgen met de trein Rome. Daar treffen we Eriken de kinderen wederom, gister waren zij bij ons en is de houtgestookte pizza oven uitgebreid getest en goedgekeurd. De zelfgemaakte pizza's (vooral door de meiden) waren verrukkelijk heb ik gezien en gehoord!
Vanmorgen waren we al vroeg uit de veren om Nynke naar Ancona te brengen. Nu zit zij op stoel 1a in een Ryanair vliegtuig op weg naar Weeze. Morgen wordt zij weer verwacht bij Bagels and Beans, onmisbare kracht hè?
Vrijdag gaan we op ons gemak opruimen en zaterdagmorgen vroeg rijden we ri. huis met een overnachting in Pfunds in Gasthaus Schone (nog steeds met Umlaut) Aussicht. Dan kan Rob-Jan zelf zien dat ik gelijk heb....hij gelooft me wel hoor, maar toch.

En dan nog even een tussenstand voor KiKa: al bijna 9200,- euro!!!!!!! En de lijnen zijn nog niet gesloten.....

Dit blog gaat erop, foto's volgen nog, hoop ik.......het volgende blog wordt vanuit thuis geschreven.
(Kan niet teruglezen, vergeef me de spelfouten en rare zinsconstructies of foute woorden!)

Collo di Assisi

Een paar fotootjes van het fietstochtje.....

Het zijn er niet veel maar dit is de omgeving waar wij zitten......

 Dit hierboven noemen ze asfalt, en dit is nog best redelijk......

The day after

Ik kan het toch niet laten: zowel het fietsen als het bloggen....
Vannacht heb ik heerlijk geslapen, tot mijn automatische wekker om zes uur afging. Eigenlijk al wat eerder, nl. om half vier vannacht. Ik werd wakker van de honger!! Afkickverschijnselen van de pap denk ik. Gistermiddag de pap overgeslagen, wel een heerlijke zalm en salade gegeten maar dat is schijnbaar toch wat minder voedzaam. Maar ik heb me ingehouden hoor, keurig de koelkast voorbij gelopen en het gehouden bij een glaasje water, of twee.... En vanmorgen toch maar weer een heerlijke bord met pap gegeten. Tenslotte was het plan al ontstaan om vandaag een cooling down op de fiets te doen. Dat is nog een hele opgave: dat cooling bij een temperatuurtje van 36 graden.
Echter, voordat mijn benen aan de beurt waren, was eerst mijn fiets aan de beurt.
Emmertje sop, doekje en poetsen maar. Dacht ik donkere vlekken te zien op mijn spaken, bleek het net andersom. Ze zijn van zichzelf zwart, wist ik natuurlijk wel maar beetje vergeten, en waren ze nu lichtgrijs van het stof. Na een uurtje of wat ziet hij, o nee, zij natuurlijk, weer prima uit. Ook de ketting schoon en gesmeerd dus die loopt weer als een trein.
Na lunch en siësta samen met Rob-Jan op de fiets gestapt. Eerst heerlijk afdalen, en daarna klimmen, klimmen en klimmen. Zo werd cooling down een cooling up.......
En zeker, als start en finish op dezelfde plek liggen stijg en daal je evenveel. Maar in dit deel van Italië hebben ze het asfalteren niet helemaal onder de knie, het lijkt meer op mozaïeken voor beginners! Dat betekent dat je tijdens het afdalen heel veel moet remmen, slalommen, veel staan (dat zitvlak hè) en dat je dus weinig profijt hebt van de afdalingen. En die klimmetjes worden niet minder.  Dus voelen mijn spieren nou geheel ontspannen? Niet helemaal... Maar het was toch leuk om weer op de fiets te zitten, het was gezellig om dat samen met Rob-Jan te doen, het was mooi door deze betoverende omgeving.
Nu heerlijk aan de espresso bij Bar Margarita waar we vaste, dagelijkse klant zijn vanwege de wifi, en natuurlijk ook vanwege het heerlijke ijs en de espresso's.
Ik slinger het blog het net weer op, tot blogs!!!!

Ciclo di Assisi